Hallo,

Ik ben een jonge mama van 26 jaar (met een schat van een zoon) en wil mijn ervaring met CIG Nestel met jullie delen.

14 januari 2016, de dag waarop ik mama werd.

Mijn leven was toen een chaos. Ik was dakloos, mijn toenmalige vriend verbleef in een psychiatrische voorziening en zelf had ik net de diagnose van Borderline gekregen. Daarbij kwam dat ik vanaf die dag plots ook moest instaan voor de zorg van mijn zoontje. Het was de eerste keer dat ik geconfronteerd werd met zo’n grote verantwoordelijkheid.

Ik startte een traject in CIG Nestel (dat toen nog Huis Ter Leye heette) met een dubbel gevoel. Mijn verstand en emotie botsten. Ik wist dat ik hulp nodig had en dat dit de juiste beslissing was. Maar dit voelde als een enorme verandering in mijn leven, een grote stap. Mijn zoontje was toen 3 weken oud.

Ik wilde wel een gezin starten maar op dat moment was dat moeilijk. Het was niet eenvoudig om er alleen voor te staan als mama. Ik had geen idee van ‘opvoeden’, zorg dragen voor een baby was nieuw voor mij. Maar dat mijn zoontje en ik een dak boven ons hoofd hadden, daar was ik wel heel dankbaar voor. Ik bleef wel angstig dat ik de zorg voor hem niet voldoende ging kunnen opnemen. Ik had schrik dat hij zou worden geplaatst, weg van mij.

Doordat ik met een psychische kwetsbaarheid kamp, hadden zowel mijn zoontje als ik veel zorg en ondersteuning nodig. Dat kreeg ik in Nestel, maar het zorgde er ook voor dat de begeleiders in het begin vaak de zorg voor mijn baby van mij overnamen. En ook al gebeurde dat met mijn inspraak en toestemming, het toch gaf het mij het gevoel dat ik als mama niet veel goeds deed. Die onzekerheid zorgde ervoor dat ik me soms onverdraagzaam opstelde naar mijn zoon toe.

Door van mijn begeleiders te horen wat ik wel goed deed in de zorg voor hem, konden we geleidelijk aan stil staan bij mijn band met hem. Ze ondersteunden mij tijdens speelmomentjes, waarop ik attent werd gemaakt op het gedrag van mijn zoon. Ze leerden me dat ik door te kijken naar zijn gedrag kon achterhalen wat hij wilde duidelijk maken aan mij. Dat heeft mij doen inzien dat hij zijn gedrag aanpaste aan mij, aan mijn behoeftes. Als ik me een dag niet goed voelde, probeerde hij me op te vrolijken. Alsof hij voor mij probeerde te zorgen. Ik besefte dat dit niet was wat hij nodig had, dat er eigenlijk een evenwicht moest zijn. Volgens mij was het vaak lastig voor hem om zich constant aan te passen aan mij. Het motiveerde mij om veel meer te kijken naar wat hij nodig heeft, los van mijn eigen zorgen.

In Nestel werd ik uitgedaagd mijn grenzen te verleggen. Doorheen mijn begeleidingstraject waarin we samen op zoek gingen naar wat werkt en niet werkt voor mijn gezin, kwamen we er op uit dat ik een eerder lage ‘draagkracht’ heb. De zoektocht naar haalbaar ouderschap vond ik heel lastig, maar ik heb er veel uit geleerd. In samenspraak met de papa van mijn zoon, kozen we voor co-ouderschap. Achteraf bekeken, heeft het voor mij twee jaar geduurd voor ik aan mezelf kon toegeven het voor mij niet haalbaar was om voltijds de zorg op te nemen. Toen gaf me dat een gevoel van falen als mama, maar nu weet ik dat dit de juiste beslissing was voor mijn zoon.

Ik heb geleerd om hem op de eerste plaats te zetten, te bekijken wat haalbaar is en wat de beste optie is voor hem, wanneer ik beslissingen neem. Ik geloof nu dat ik ook een goeie mama kan zijn zonder dat hij voltijds bij mij is. Als ik hem de juiste zorg kan geven, dat is dit ook voldoende . Voor mij is dat het belangrijkste.

Vroeger was ik een onrustige en angstige mama, maar nu kan ik zeggen dat ik een trotse mama ben!

Door te getuigen over mijn ervaring hoop ik om aan anderen deze boodschap te kunnen geven: Hoe moeilijk de weg ook lijkt, hoe lastig het soms kan zijn, met de nodige hulp en zorg valt alles op zijn plooi.

Bedankt dat je de tijd nam om mijn verhaal te lezen.